Johan Clarysse grijpt in zijn werk de traditie van de figuratie aan om vragen te stellen naar het statuut van het beeld en hoe het vandaag functioneert. Gaandeweg heeft hij zich binnen de Belgische kunstscène een eigen plaats weten te verwerven met een intrigerend oeuvre, vol dubbele bodems en verwijzingen, waarin poëzie en ironie, intensiteit en afstand een verrassende alliantie aangaan. Concepten als identiteitsvorming, communicatie en non-communicatie en de complexiteit van onze menselijke drijfveren en verlangens, spelen een sleutelrol in zijn werk. 
Telkens gaat het om schilderijen die ‘op een heldere manier raadselachtig' willen zijn. Ze trekken aan en verwarren, ze onthullen en verhullen. Als schilderend ontwricht en intensifiëert hij de wereld.                                                                                                      

Het werk springt in het oog door een eigen vormtaal en kleurgebruik, zijn  existentiële thematiek en de gelaagde omgang met verf en betekenissen. Maar ook door de talrijke verwijzingen naar de de wereld van de film, kunstgeschiedenis, literatuur en psychologie, evenals door de ruimte die hij voor de kijker weet te bewaren om er zijn eigen verhaal en projecties in te leggen. 

Clarysse gaat daarbij voor een ‘subjectief realisme', waarbij vormen en details worden vereenvoudigd. De afwisseling tussen suggestieve en meer afgewerkte delen, het gebruik van verzadigde kleuren, de licht-donker contrasten, subtiele perspectiefvervormingen, het sporadisch toevoegen van teksten en emblemen, een abstract vlak in een overwegend figuratief beeld...het zijn elementen die zorgen voor een eigen Claryssiaanse sfeerschepping. Het spannende moment net voor of na een markante gebeurtenis en de psychologische impact ervan op de afgebeelde figuren roepen een wereld op van verwondering, vervreemding, introspectie en ambiguïteit.