Het werk is zoals de man zelf, eerlijk, authentiek, indrukwekkend, puur natuur. Het is wars van trends, stromingen, modes of dure woorden, die meer verdoezelen dan verduidelijken.
De ondefinieerbare dimensie die Jan Desmarets aan zijn werk weet te geven, maakt het anders en uniek in de figuratieve traditie: de stromende lijn, de begoocheling van de eeuwige beweging ven de onweerstaanbare dynamiek.

​

Zelf houdt hij het ganse creatieve proces in de hand. Als een ambachtsman bedwingt en beheerst hij de geheimen van de materie en zoals oude scheppingsverhalen geeft hij de vorm en leven aan een inerte massa. Spontaan, intuïtief dwingt hij het denkbeeld naar een tastbare, herkenbare gedaante. Hij boetseert de klei naar beeld en gelijkenis, behandelt de weke was, die vergaat in vuur en het gloeiende brons vangt in zijn gelaten leegte. En steeds zoals een geboorte, is er de spanning van het wachten tot het lichaam langzaam afkoelt en zich dan pas ontmantelen laat om zijn ruwe geheimen prijs te geven…

​