In de schilderijen op paneeltjes of doeken en de tekeningen op papier van Chris Vanderschaeghe van het laatste jaar verschijnen gezichten als vage aanwezigheden in verf.

 

Het zijn geen echte portretten, geen concrete verwijzingen naar bepaalde figuren, herkenbare kennissen of modellen, maar eerder koppen van dé mens.

 

Hun hoofden zijn klassiek geschilderd, als het ware perfect gemodelleerd met een doorgedreven figuratieve toets. Ze zijn nat in nat met dunne lagen samengesteld, en lijken te vertoeven in een eigen wereld.

 

De ogen zijn vaak gesloten of bedekt door een kap of een kraag. Ze lijken zich ingetogen af te zonderen of dromerig weg te duiken in hun eigen zijn. Ze kijken weg en sluiten zich af van hun nabije of verre omgeving, met blinddoek, muts, masker of koptelefoon.