In de beeldende kunsten speelt de waarneming een allesbepalende rol.
Geen waarneming, geen kunstbeleving. In het beeldend oeuvre van David Speybrouck komt daar een zintuiglijk element bij: de tastzin. Speybrouck creëert een spanningsveld tussen datgene wat men ogenschijnlijk ziet en datgene wat men letterlijk en figuurlijk voelt. Speybrouck tast de grenzen af en zoekt de convergentie tussen de basisgedachte en het mogelijke resultaat. Belangrijke aspecten zijn de vorm en de ritmiek, de volheid en de leegte en het al dan niet gebruik van opvallende kleuren. Maar het resultaat hangt uiteindelijk altijd af van de positie van de toeschouwer/de waarnemer. De belichting en het daaruit voortvloeiende schaduwspel bepalen immers mee het concept en de esthetiek van het kunstwerk.

​

Met zijn werken schept Speybrouck onmiskenbaar een eigen beeldtaal, een Art Language.